Bu çalışma, Türkiye ve Kolombiya’da uygulanan nakit temelli insani yardım program-larını değerlendirerek bu yaklaşımların sosyal ve ekonomik etkilerini ve karşılaştıkları zorlukları incelemektedir. Çalışma, bu programların göç ve kriz yönetimindeki etkin-liğini değerlendirmeyi ve farklı bağlamlardan edinilen deneyimlerin birbirine ve uluslararası insani yardım politikalarına nasıl katkı sağladığını araştırmayı amaçla-maktadır. Türkiye’nin modeli, Suriyeli mültecilere yönelik merkezi ve kapsamlı bir destek mekanizması sunarken, Kolombiya ise Venezuela’dan gelen göçmenler için daha esnek ve topluluk odaklı çözümler geliştirmiştir. Her iki ülkenin programları da temel ihtiyaçları karşılama konusunda başarılı olsa da sosyal uyum, finansal sürdürülebilirlik ve koordinasyon gibi konular önemli zorluklar olarak varlığını sürdürmektedir. Çalışma, her iki ülkenin deneyimlerinden hareketle politika önerileri sunmaktadır. Tü-rkiye için yerel aktörlerin katılımının artırılması ve finansman kaynaklarının çeşitlendirilmesi önerilirken, Kolombiya’nın uzun vadeli finansman stratejileri geliştirmesi ve koordinasyon mekanizmalarını güçlendirmesi gerektiği vurgulanmak-tadır. Bu çalışma, söz konusu sorunlara yönelik uygulanabilir politika önerileri sunarak nakit temelli yardımların kriz yönetimindeki potansiyeline dair önemli bulgular ortaya koymaktadır.