Bu çalışma, İsrail ürünleri ve Siyonist markaların boykot edilmesine yönelik fetvaları yöntem ve ahkâm açısından incelemektedir. Çalışmada, İslam hukukunda boykotun dayandığı dini temeller, kullanılan ictihad yöntemleri ve bu fetvaların ahkâma dair sonuçları değerlendirilmiştir. Boykot fetvalarının, Müslüman bireyler açısından dini bir vecibe olmanın yanı sıra toplumsal adaletin sağlanması ve zulme karşı durulması amacı taşıdığı ortaya konulmaktadır. İslam hukukunda boykot, mazlumları destekleme ve zalimlere karşı durma ilkeleri çerçevesinde ele alınmaktadır. Kur’an-ı Kerim’de, “İyilik ve takva üzere yardımlaşın, günah ve düşmanlık üzerinde yardımlaşmayın…” (Mâide Sûresi 5/2) ayeti, boykot fetvalarının temel dayanaklarından biridir. Bu bağlamda, İsrail ürünleri ve Siyonist markaların boykot edilmesi, Müslümanların adaletin tesisi ve zulmün engellenmesi noktasında taşıdığı bireysel ve toplumsal sorumluluğa işaret etmektedir. Boykot fetvaları, bireylerin tüketim alışkanlıklarını dini ve ahlaki ilkelerle uyumlu hale getirme amacını taşımakta ve adaletsizliklere dolaylı katkıda bulunmaktan kaçınılmasını sağlamaktadır. Bu çerçevede, Yusuf el-Karadâvî’nin (ö. 2022) boykot fetvası, söz konusu meselede en kapsamlı ve etkili metinlerden biri olarak öne çıkmaktadır. Karadâvî, boykotun yalnızca bireysel bir tercih değil, aynı zamanda bir dini vecibe olduğunu vurgulamış ve bu tutumu, İslam hukukundaki seddü’z-zerâi‘ (kötülüğe götüren yolları kapatma) ilkesiyle ilişkilendirmiştir. Ona göre, İsrail’i destekleyen ürünlerin satın alınması, Filistin halkına yapılan zulmün dolaylı olarak finansmanına katkıda bulunmak anlamına gelmekte ve bu nedenle haram hükmüne girmektedir. Karadâvî’nin fetvasında, boykotun hem ahlaki hem de siyasi bir duruş sergilenmesi için önemli bir araç olduğu açıkça ifade edilmektedir. Bu çalışmada ayrıca, Malezya, Endonezya ve Türkiye gibi farklı ülkelerdeki fetva otoritelerinin bu konudaki yaklaşımları ele alınmıştır. Malezya ve Endonezya’da halkın, İslam alimlerinin rehberliğinde ekonomik adalet ve dayanışmayı gözeten bir tutum sergilediği gözlemlenirken, Türkiye’de Diyanet İşleri Başkanlığı’nın boykotu ahlaki bir sorumluluk olarak değerlendirdiği tespit edilmiştir. Bunun yanı sıra, Uluslararası Müslüman Alimler Birliği (IUMS) gibi önemli otoriteler, İsrail ürünlerini boykot etmenin İslam ahlakına uygun ve barışçıl bir mücadele yöntemi olduğu görüşünü dile getirmiştir. Sonuç olarak, bu çalışma, İsrail ürünleri ve Siyonist markaların boykot edilmesine dair fetvaların İslam hukukundaki meşruiyetini, dayandığı ictihad metotlarını ve ahkâma ilişkin sonuçlarını kapsamlı bir şekilde analiz etmektedir. Fetvalar, Müslüman bireylerin ve toplulukların, zulme karşı bir bilinç oluşturarak İslami sorumluluklarını yerine getirme yollarını göstermektedir. Boykot, bu bağlamda, İslam ümmetinin dini ve ahlaki değerlerini muhafaza etmesinin bir tezahürü olarak değerlendirilmektedir.