Bütün geleneksel bilimlerin olduğu kadar, geleneksel ve hatta çağdaş teolojinin de amacı Kur’ân’ın anlaşılmasıdır veya anlaşılır kılınmasıdır. Bununla birlikte Kelâm daha spesifik boyutta “Allah’a inanma”nın anlamı ve beşer için anlaşılabilirliği konu¬suna yönelmiştir. Ancak o, Kutsal Otorite/Kur’ân’ın bir özdeşi değil, yorumu ve anla¬şım biçimidir. Dahası da bir anlamda Kur’ân’ın inanç alanındaki temel önermelerinin sistematik bir biçimde formüle edilişi ve her çeşit kuşku durumundan arındırılarak rasyonel dayanaklarını arama şeklindeki beşerî çabanın adı olmaktadır. Bu nedenle İslâm’da teoloji, dinin değişmeyen ve statik yönünü değil, aksine değişebilen, yenile¬nen dinamik karakteri olan tarihsel bir olguyu ifade eder. Kültürü oluşturan araçlar ve düşünce formlarının zamandan zamana farklılık taşıması sebebiyle, ortaçağ kültürü için uygun olan bir teoloji, zorunlu olarak çağdaş kültür için uygun olmayabilir. Bu nedenle tarihin içinden konuşan ve anlam üreten teologların da, içinde yaşadıkları sosyo-kültürel koşulların etkilerinden uzak olmamaları nedeniyle, ürettikleri yorumlar büyük ölçüde formunu tarihten alırlar ve tarihin malıdırlar. Bu durumda tarihin için-den konuşan bir düşünür olarak Ebû Hanîfe’nin itikadî yorum tekniğini tartışırken, onun ortaya koyduğu teolojik inşaların birer yorum ve bakış açışı oluşunun bilincinde olabilmek ve yeniyi inşa ederken geleneksel inşaları reddetmek yerine en yüksek önem derecesinde tutmak ve gerektiğinde yeni bakış açıları getirebilmek önemlidir.