Adı Numan b. Sabit b. Zûta, künyesi Ebû Hanîfe olup Kûfe halkının fetva ve bilgi kaynağı idi. Hicri 80 yılında Abdül-Melik b. Mervan’ın halifelik döneminde Kûfe’de dünyaya geldi. Güzel simalı, güzel sakallı, güzel giyimli, uzun boylu bir insandı. Resmi merasimlerde başına siyah renkte “kalensüve”sini giyerdi. Hoş kokular sürünür, yeni ve kıymetli giysiler giyerdi. Son derece alçak gönüllü, çok susan, az konuşan, az gülen, çok düşünen, çok akıllı, konuşmakta orta yolu izleyen, insanlarla az konuşan, soru sorulmadıkça konuşmayan, bir musibetten çıkmışçasına kaşları çatık ve düşünceli davranan, tartışmalar sırasında kendisine karşı ağır sözler söylenince sabreden biri idi. Ders halkasına bir kadın gelip de soru sorduğu zaman, oturduğu halkadan kalkar ve diğer erkeklerin bakışlarından korumak için kadının üzerine bir örtü atar, ondan sonra sorduğu soruya cevap verirdi. İlme o kadar değer verirdi ki, oğlu Hammad sıbyan okulunda Fatiha’yı okumasını başarınca hocasına “500” dirhem para hediye göndermişti. Yine ailesi için bir harcama yaptığı zaman aynı miktarda parayı sadaka olarak dağıtırdı. Ebû Hanîfe, çocukluğunda Irak valisi Haccac’ın zulümlerine, büyük fakîhlere varıncaya kadar, Emevîler e muhalif olan herkesi nasıl cezalandırdığına şahit olmuş, bu çağdan itibaren, içine Emevîler den nefret etme, onların dikta rejimine karşı çıkma duygusu girmişti. Ana-babasından Al-i Beyt sevgisini kazandı. Hatta bir defasında Ebû Hanîfe Medine’de fetva verirken, kendisini ayakta dinlediğini gördüğü Cafer-i Sadık’a şöyle demişti: “Ey Allah Elçisinin oğlu! Sen ayakta dururken Allah beni oturmuş vaziyette görmesin.”