Hadislerin tedvin ve tasnîfi hadis tarihinin en önemli olaylarından biri, belki birin-cisidir. Teknik anlamda dağınık olarak bulunan hadis malzemesinin bir tertibe bağlı olmaksızın bir kitapta toplanması anlamına gelen tedvîn faaliyetinin, yaklaşık hicrî birinci asrın sonlarında başlayıp Ömer b. Abdülaziz’in (ö. 101/719) tedvîn emriyle resmî hüviyet kazandıktan sonra ikinci asrın başlarında sona erdiği kabul edilir. Bu aşamayı bu kitaplardaki hadislerin ya da doğrudan dağınık olarak bulunan hadis malzemesinin konulara göre tertip edilerek kitap hâline getirilmesi anlamına gelen tasnif faaliyetinin takip ettiği bilinmektedir. Hicrî ikinci asrın başlarında tedvînle iç içe başlayan tasnîf faaliyeti bütün yüzyıl boyunca yoğun bir şekilde devam etmiş, üçüncü asırda en mükemmel ürünlerini vermiştir. Tasnîfin en önemli özelliği hadislerin konulara yani devrin en geçerli sınıflan¬dırma mantığı olan fıkıh bâblarına göre (ale’l-ebvâb) düzenlenmesidir. Hicrî ikinci asırda pek çok muhaddis ve fakîh bu tasnif faaliyetine katılarak hadis gibi fıkhın en temel ve geniş kaynaklarından birini teşkil eden materyalin tespit, tasnif ve muhafa¬zasına katkıda bulunmuştur. Bu noktada, acaba İmam Ebû Hanîfe gibi bir fıkıh oto¬ritesinin bu faaliyete herhangi bir katkısı yok muydu, ya da varsa ne ölçüdeydi gibi sorular akla gelmektedir. Tebliğimizin konusunu bu sorunun cevabı oluşturmaktadır.