Evrenin başlangıcı konusunda ünlü tarihçi Makdisî’nin belirttiği gibi eskiden beri temelde iki görüş çatışma halinde olmuştur. Bunlardan birincisi başlangıç düşüncesini reddeden sebep-sonuç ilişkisi şeklinde her olgu ve olayın sonsuz olduğunu savunanlardır ki, bunların başında felsefeciler gelmektedir. İkincisi ise âlemin ve içinde yer alan her olgu ve olayın bir başlangıcının bulunduğunu kabul ve itiraf eden din müntesipleridir. İlahî bir dine inananlar hem bu kesim içinde yer almakta hem de bu düşünceyi kabul etme ve savunmada başat bir rol oynamaktadırlar. Ancak onlar arasında da başlangıcın nasıl ve hangi hiyerarşik önceliklerle gerçekleştiği konusunda görüş ayrılığı bulunmaktadır. Başta kelam âlimleri olmak üzere Müslüman düşünürler, başlangıcın yoktan yaratmayla meydana geldiğini savunanlar içerisinde yer almışlar ve bu görüşlerine dayanak olarak Kur’an naslarını esas kabul edip onlar üzerinden giderek sistematik düşüncelerini oluşturmuşlardır. Bu nedenle öncelikle Kur’an’da ilk yaratmanın nasıl bir düzen içinde gerçekleştiğini görmek bakımından yaratılışla ilgili ayetlerin tamamına bir bütün olarak bakmakta yarar vardır. Nitekim İslam âlimleri ilgili ayetleri göz önünde bulundurarak evrenin yaratılışını şöyle izah etmişlerdir: Allah yeryüzünü iki evrede yarattı, sonra yeryüzünün düzen ve tertibi ile her varlığın ihtiyacını karşılayacak imkân ve şartları iki evrede yarattı ve böylece yeryüzünün yaratılması toplamda dört evrede gerçekleşmiş oldu. Gökyüzünü de ayetlerde geçtiği gibi iki evrede yarattı, sonuçta toplam evre sayısı altıya ulaşmış oldu. Ancak bütün ayetlerde göklerin yaratılışı yeryüzünden önce gerçekleşmiş gibi bir sıralaması söz konusu iken Fussilet Sûresindeki ayette sanki yeryüzünün, gökyüzünden önce yaratılmış olduğu ifade edilmiştir. Buna karşın en-Nâziât Sûresindeki ayette göğün yerden önce yaratıldığı belirtilir.